Natalia Zagórska-Thomas

Natalia jest polsko-brytyjską artystką, konserwatorką sztuki i kuratorką wystaw. Studiowała w Canberra School of Art w Australii oraz w St. Martin’s & Central School of Art. w Londynie. Wystawiała w Australii, Hiszpanii, na Kubie, w Niemczech, we Włoszech oraz Wielkiej Brytanii, między innymi w Victoria &Albert Museum, Royal Festival Hall, Barbican Centre i Sotheby’s w Londynie, w Galerie Housegeburt w Stuttgarcie oraz w El Centro Provincial de Artes Plásticas y Diseño w Hawanie.  Natalia Zagórska-Thomas jest również konserwatorką tkanin i współpracuje z szeregiem muzeów narodowych i galerii w Wielkiej Brytanii i za granicą.

W Londynie Natalia prowadzi też niezależną galerię „Studio ExPurgamento”, w której jako właścicielka i kuratorka urządza zbiorowe i indywidualne wystawy prac artystów z Wielkiej Brytanii i spoza jej granic, reprezentujących różne dziedziny sztuki.

Była też kuratorką wystaw w innych galeriach m.in. One Paved Court Gallery, Richmond; St.Martin Church, Waterloo; Bookartookshop w Londynie oraz w Galeria Isolo17 w Weronie.

 Zarówno w swej pracy artystycznej jak i kuratorskiej Natalia Zagórska -Thomas inspiruje się słowami Tadeusza Kantora, iż „obiekt (sztuki) istnieje między śmietnikiem a wiecznością”.  Ważna jest dla niej eksploracja bogactwa interpretacji przedmiotu codziennego jako artefaktu w kręgu współczesnej kultury. Jej działania performerskie są rozwinięciem i przedłużeniem tego tematu poprzez próby kondensacji codziennych i prozaicznych chwil i doświadczeń.

Zaproszenie do Płocka po raz pierwszy daje artystce możliwość zaprezentowania swojej sztuki w rodzinnym kraju. Pokaże dwa krótkie performance wokół zwykłych przedmiotów i powszednich doświadczeń, które nagle uzyskują status obiektów sztuki, funkcjonujących jako nośniki kondycji ludzkiej*.  Są to próby skierowania uwagi na to, co uważane jest za prozaiczne, prywatne i jako takie – za nieistotne; to, co jest ignorowane i niedostrzegane w kanonach sztuki aspirujących do reprezentowania tzw. „wielkich tematów” ludzkich.  Być może to właśnie fakt powszechnego (celowego?) pomijania tych tak uniwersalnych obszarów doświadczeń i doznań czynią je idealnymi narzędziami do interpretacji kondycji ludzkiej*.

*Kondycja ludzka, zgodnie z rozumieniem zaproponowanym przez Arendt, to warunki, na jakich zostało człowiekowi dane życie na Ziemi. Wyznacza ona pewien trwały zespół podstawowych ludzkich aktywności, na które składają się: myślenie, działanie, wytwarzanie i praca.