Silje Eugenie Strande Øktner

Zajmuje się zarówno performansem, instalacją, fotografią, jak i rysunkiem oraz malarstwem. Organizuje happeningi specyficzne dla lokalizacji, z aktywnym udziałem publiczności, w tym jako DJ Kjuke.

Na wystawie „Don’t push DJ Kjuke up in a corner” w kawiarni Kunstbanken pokazuje rysunki, ulotki oraz małe instalacje ścienne i podłogowe oparte na przeszłych i przyszłych wydarzeniach. Wystawa została otwarta podczas Museumsnatt 2018, gdzie DJ Kjuke grał między innymi królicze melodie inspirowane symultaniczną wystawą Mortena Juveta „Cover”.

Mieszka i pracuje na farmie Øktner w Sør-Odal, jest również modelką. Kształciła się w Norweskiej Akademii Sztuk Pięknych, Project School i Asker Art School. Strande Øktner jest wszechstronną artystką, bardzo zaangażowaną w społeczeństwo i lokalne środowisko, która dużo pracuje nad sztuką i działalnością kulturalną w regionie.

Swoje prace prezentowała także wcześniej w Kunstbanken podczas wystaw zbiorowych „Młodzi artyści z Hedmark” (2012) i „Åssen jest tym, co nosisz, chcesz tego wstydu – Alf Prøysen 100 lat” (2014). W 2017 roku otrzymała Stypendium Głośności podczas Festiwalu Głośności w Elverum.

„W moim świecie artystycznym ważne miejsce zajmują kreowane przeze mnie wydarzenia, performance i projekty relacyjne. Wizualnie moje działania sprawiają wrażenie wesołych i beztroskich. Da się w nich dostrzec podobieństwo do kultury DIY (Zrób to sam) zarówno pod względem estetycznym jak i metod pracy. Staram się podchodzić z humorem i lekkością do tematów i struktur funkcjonujących w naszym społeczeństwie, których nie jestem w stanie ująć w ramy systemu lub które uważam za trudne. Moje działania biorą się z ciekawości, jaką wzbudzają we mnie ludzie i to, jak wchodzimy ze sobą w interakcje, jak patrzymy i postrzegamy siebie nawzajem czy to jako jednostki, członków grupy czy społeczeństwo. Staram się wyjaśnić, jak działają struktury społeczne i nie ma w tym z mojej strony ani krzty kpiny czy ironii. Chcę zainteresować ludzi danym tematem i poprowadzić rozmowę na temat tego, jak żyjemy i jakich wyborów dokonujemy. Badam normy i zasady rządzące naszą egzystencją.
Moje działania artystyczne ewoluują w trakcie spotkań z uczestnikami wydarzeń. Najbardziej odpowiada mi praca w środowisku lokalnym, gdzie staram się dotrzeć do zróżnicowanej grupy odbiorców. Ludzie, którzy wydają się nie mieć ze sobą wiele wspólnego, mogą znaleźć takie odniesienia i historie, które ich połączą. Staram się uciec od polaryzacji, z którą często spotykamy się w społeczeństwie.

Ostatnio zajmuję się rytuałami pogrzebowymi i najważniejsze są dla mnie kwiaty, które przynosimy na cmentarz. Ludziom zależy na tym, aby odpowiednio się zachować, szczególnie w momentach związanych z pochówkiem. Jakie kwiaty wybieramy? Jaką muzykę? Jak się zachowujemy? Wielu z nas już jako dzieci odprawiało rytuały funeralne. Może ktoś pochował kota, a może złotą rybkę w ogrodzie i ozdabiał mogiłkę kwiatami i śpiewał piosenki? Rytuały wkraczają w nasze życie bardzo wcześnie. Mimo to rzadko mówimy o nich, dopóki nie znajdziemy się w sytuacji, w której sami musimy podejmować decyzje. Śmierć nadal wydaje się być tabu w naszym społeczeństwie. To, jak mówimy o śmierci, wiele mówi o tym, jak myślimy o życiu. Chcę stworzyć przyjemną atmosferę, w której możemy zastanowić się nad własnym pogrzebem, tworząc własny fikcyjny bukiet do trumny.”