Rita Marhaug

Ukończyła studia licencjackie (historia sztuki) na Uniwersytecie w Bergen i studia magisterskie na Akademii Sztuki i Projektowania w Bergen. Od początku lat 90. bierze udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych oraz festiwalach performance, zarówno w Norwegii, jak i na arenie międzynarodowej. Od 2001 do 2013 roku była profesorką na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu w Bergen. W latach 2014-2018 pełniła funkcję liderki artystycznej Performance Art Bergen (PAB). Od dziewięciu lat kieruje Foreningen Trykkeriet (Centrum Współczesnej Grafiki w Bergen). Tematy poruszane przez Ritę Marhaug w działaniach artystycznych zmieniały się na przestrzeni kolejnych dziesięcioleci. Ostatnie prace dotyczą różnych aspektów odczuwania, piękna i rozkładu, życia i śmierci. Często związane są z aktualnymi dylematami etycznymi.
Paradoksy łączą i dzielą. Samo pojęcie paradoksu otwiera odrębną przestrzeń, w której istnieją przeciwieństw nie dające się ze sobą pogodzić. Marhaug uważa, że sztuka także może tworzyć przestrzenie sprzeczności. Język niewerbalny może silniej przemawiać do naszych emocji i wywoływać natychmiastowe reakcje. Kiedy rozmyślamy nad doświadczeniem sztuki uruchamia się nasz aparat pojęciowy, reakcje emocjonalne mogą być analizowane głębiej i zrozumienie uzyskuje szerszy wymiar. Artystka postrzega paradoksy i sprzeczności jako podstawowe elementy naszej egzystencji, archetypy życia i śmierci, światła i ciemności, smutku i radości. Medytuje nad luką znajdującą się między przeciwieństwami jako możliwym źródłem zrozumienia skrajności. Przemieszczanie się między tym, co ze sobą kontrastuje, przebywanie w obszarze ‘odcieni’ rzeczywistości jest wyborem związanym z poszukiwanym rezultatem. Mleko jest białe, a krew czerwona. Wybory Marhaug mają w sobie odniesienia wizualne, dotykowe i konceptualne. Za punkt wyjścia artystka często przyjmuje wymierne aspekty własnego ciała – wzrost, wagę, masę kostną, objętość krwi itp. Odwołanie do naturalnych materiałów takich jak skóra, futro, drewno, mleko i krew, powołuje z miejsca szereg warstw znaczeniowych – tych świadomych i tych nieznanych

Dawca (życia i śmierci)
Punktem wyjścia są tu życiodajne płyny, mleko i krew. Jest tu także nawiązanie do starożytnej minojskiej bogini węży. Nie będzie w działaniu artystki ani węży ani krwi – jedynie ślady, symetria postaci, jej talia, sukienka i wysoki kapelusz – klarowne odniesienia.