Robert Jędrzejewski
O artyście
Artysta intuitywny, kreatywny improwizator, wiolonczelista, kompozytor. Zajmuje się głównie badaniem na ile prawdziwie wolna i maksymalnie czysta improwizacja może stać się podstawową metodą twórczą na polu niezwykle dynamicznej sfery performatywnej współczesnego świata. Sprawdza i testuje jakie elementy są głównymi motorami tego rodzaju praktyki i jak w tych interaktywnych warunkach zachowuje się człowiek.
Studiował wiolonczelę oraz kompozycję na Akademii Muzycznej w Krakowie. Kształcił się na kursach wykonawstwa muzyki współczesnej, elektronicznej i komputerowej oraz kompozycji i improwizacji m. in. we francuskim Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique IRCAM. Współpracował z Teatrem Performer – Instytutem Sztuki Nowej w Zamościu. Współtworzył duet improwizujących kompozytorów Saluluekip. W roku 2020, na podstawie pracy „Improwizacja jako kompozycja w czasie rzeczywistym na podstawie autorskich Kreacji na wiolonczelę solo” uzyskał tytuł doktora sztuk muzycznych na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Stypendysta Fundacji Płockiej, dwukrotnym stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Projekt Patkowski oraz Video Partytura), a także beneficjent programu Kolekcje – Zamówienia Kompozytorskie Instytutu Muzyki i Tańca (Video partytura 2 oraz Rezonans energetyczny). Laureat festiwalu Art of Improvisation we Wrocławiu. Zainicjował konferencję NOWY SENS MUZYKI: Kompozytor – Improwizator – Wykonawca na UMFC oraz Art Fest WAWA’ LULU w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Ma na koncie liczne prezentacje i kooperacje artystyczne w kraju (Warszawska Jesień, Audio Art, Ad Libitum, Fortalicje, Sacrum Profanum, Intuitiva, Musica Privata, Mózg Festival), a także w Europie, USA, Kanadzie i Singapurze.
DZIAŁANIA / DEEDS
“Sztuka performance – zapowiada coś, co w sztuce zawsze będzie do zrobienia. Jest antycypacją wolnego pola, przestrzeni, która zawsze będzie otwarta. Tym polem nie jest jakaś szczególna możliwość, koniunktura artystyczna, pole do popisu, zabłyśnięcia; to jest przestrzeń wewnętrzna w człowieku, życiodajna pustka, najczęściej lekceważona. Nazwijmy to tajemnicą człowieka, wieczną niewiadomą, nawet dla specjalistów duchowych, bo człowiek nie wie i nie rejestruje kiedy i dlaczego następuje w nim przemiana”
Z. Warpechowski
Akcja performatywna na solistę oraz projekcję audiowizualną podczas której swoista interaktywność generowana będzie zarówno przez ludzkie gesty i instynkty wykonawcy, jak i przez algorytmy tworzone przez systemy komputerowe. To gra ze źródłem, z domem, z przeszłością, z przestrzenią miasta i okolicy, w której się wychowałem. To próba otwarcia się na przemianę, będącą wynikiem konfrontacji z pytaniami: co, gdzie, kiedy, jak i dlaczego się wydarza?
Tu i teraz.
A żeby spontanicznie uświadomić sobie czas teraźniejszy, musimy w pewnym sensie być niezadowoleni z obecnej sytuacji i istotne wówczas wydają się być dwa czynniki:
oczekiwanie/medytacja i wysiłek ciągłości/kreacja.
Te dwa elementy interferują między sobą składając się na zapis energetyczny działania, a postrzeganie teraźniejszości – czasu trwania, podobnie jak bogactwa treści – zależy od możliwości organizacji kolejnych elementów w jedną całość. Przez wyobraźnię, napięcie/przewidywanie i decyzję (akt ostensji), do reakcji i oceny, które zamykają autopojetyczną pętlę.